Με Γήινες Αλήθειες – Εικόνες και ερωτήματα για όσα νιώθουμε χωρίς να τα λέμε.

3.Eκεί που η βροχή συναντά το ουράνιο τόξο

Σήμερα, με γήινες αλήθειες, θυμήθηκα πώς τρέχαμε με τους φίλους μου στη βροχή, χωρίς ομπρέλες ή κουκούλες, χοροπηδώντας στις γούρνες και πετώντας νερό ο ένας στον άλλον. Το κρύο και το νερό δεν μας τρόμαζαν· αντίθετα, μας ζωντάνευαν. Οι λάσπες στα παπούτσια μας γίνονταν μέρος της περιπέτειας. Τα μαλλιά μας μούσκεμα και κολλημένα στο πρόσωπο σαν παιχνιδιάρικη μεταμφίεση. Τα γέλια μας αντηχούσαν στους δρόμους μεταφέροντας στον περίγυρο χαρά και ελευθερία.

Επιστρέφοντας στο σπίτι, η δικαιολογία μας ότι «έβρεχε πολύ» κάλυπτε την παιχνιδιάρικη αταξία μας, και νιώθαμε μέσα μας ότι κάναμε κάτι τολμηρό, μικρό κι όμως υπέροχο.

Μήπως τελικά η ενήλικη ζωή χρειάζεται λίγο από εκείνη την παιδική αταξία, για να ξυπνήσουμε το μικρό παιδί μέσα μας που διψάει για παιχνίδι, για γέλια που ξεχειλίζουν, για απρόβλεπτες ζωντανές στιγμές και για γείωση στη γη;

Μήπως αυτή η μικρή επανάσταση μας θυμίζει ότι η ζωή δεν είναι μόνο τάξη, όρια και πρέπει, αλλά και χαρά, αυθορμητισμός, φαντασία, παιχνίδι, γέλιο και λίγη «παρανομία»;

Μήπως τελικά η αλήθεια της ζωής είναι να αφήνουμε τον εαυτό μας να παίζει ξανά, να βρέχεται, να γελάει, να νιώθει ζωντανός και να θυμάται πόσο μαγικός είναι ο κόσμος γύρω μας;

Δωροθέα Πέρπερα-perpera.online