Γιαγιά  Γεωργία τη φωνάζω  και εγώ …Σα να είναι δική μου γιαγιά! Στην πραγματικότητα όμως είναι η γιαγιά της δικής μου Νανού…της Ελένης.Και απ’ οτι έχεις καταλάβει,  σε όλους δίνω ένα παρατσούκλι! Η Νανού, λοιπόν, είναι κάτι παραπάνω από γειτονάκι….Πάνω  κάτω όλη μέρα και παντού σχεδόν μαζί. Από τώρα να φανταστείς προγραμματίζουμε τις καλοκαιρινές διακοπές όπως κάθε καλοκαίρι, χρόνια τώρα!…. Είμαστε σαν οικογένεια….η μαμά μου έγινε μαμά της και η δική της, δικιά μου…
Θα έρθει η γιαγιά, μου λέει χθες…να κάνουμε  τις ζαχαρούλες….τέλεια , της λέω …καινούργια συνταγή , καινούργιες ιστορίες θα μας πει η γιαγιά…!Ταξίδι στο χρονο… Μεταφέρομαι κάθε φορά που τις ακούω και γίνομαι ένα!Τι είναι και αυτό το πράγμα με μένα ..!

Συγκινούμαι,  κλαίω, ζω την κάθε στιγμή!

Καθώς αρχίζει το ζύμωμα η γιαγιά…πες μου ,της λέω, τότε που ήσουν μικρή….

και αρχιζει….»Με ξυπνούσε η μάνα μου κάθε πρωί , στην περίοδο, της Σαρακοστής, να ζυμώσουμε τις ζαχαρούλες…και μόλις που χτυπούσε η πρώτη καμπάνα της εκκλησιάς ,ήταν κι όλας ψημένες… πάντα ήξερε ακριβώς την ώρα !ακόμη περίεργο μου φαίνεται… τις βάζαμε στο κοφίνι και τις μοιράζαμε…δεν είχαμε να φάμε τότε μάτια μου…6 ψυχές μες το σπίτι…πως να γεμίσει αυτή η μάνα τα στομάχια των παιδιών της…έβρεχε τα χεράκια της και τινάζε το νερό μες το αλεύρι…το κοσκίνιζε και ότι έμενε στη σίτα, το έριχνε στη σάλτσα ντομάτας…να χορτάσουμε με το αλεύρι…ακούς κορίτσι μου;όχι με τα χίλια καλά που έχετε τώρα…με αλεύρι…με ζαχαρόψωμα και οτι της κατέβαινε στο κεφάλι»