Είναι πολλά τα νιάτα εδώ πέρα. Αρκετοί από εμάς κουβαλάμε εικόνες από τον παππού μας, από τη μάνα μας και τον πατέρα μας να μοχθούν πίσω από ένα πάγκο χειμώνα καλοκαίρι. Εικόνες που τις κρατάμε σα φυλακτό. Σαν ασπρόμαυρες φωτογραφίες μιας άλλης εποχής. Για τη συνέχειά μας.

Είναι πολλά τα νιάτα εδώ πέρα. Έμαθαν να κερδίζουν το χαρτζιλίκι τους από νωρίς. Να σέβονται το κόπο. Μεγάλο πράγμα να σέβεσαι τον κόπο. Άπαξ και τον σέβεσαι, κοιτάς με καθαρό βλέμμα. Να συναντάς νέους με καθαρό βλέμμα. Έμαθαν στην υπομονή. Μεγάλο πράγμα η υπομονή. Διδάσκεται ες αεί, εδώ πέρα. Εδώ, όπου η εξυπηρέτηση πελατών είναι τεστ αντοχής, τεστ «αν-το’χεις».

Είναι πολλά τα νιάτα εδώ πέρα. Δίνουν ανάσες ζωής σε έναν θεσμό που αργοσβήνει. Νιάτα που βράζει το αίμα τους. Και μετά από ξενύχτι, έρχονται και στήνουν το πάγκο. Και με το πρωινό τους καφέ, θα σε καλημερίσουν. Και μες τη ντάλα του μεσημεριού, έχουν την διάθεση για καλαμπούρι. Και με τα νεανικά τους ζόρια, θα σου γνέψουν φιλικά.

Φτάνουν όμως οι συστάσεις.

Αγαπώ τη λαϊκή αγορά. Γιατί παρά τα εφόδια του καθενός, παρά το φύλο του, όλοι εξισώνονται πίσω από τους πάγκους. Αγαπώ τα νιάτα της λαϊκής. Γιατί, παρά την εξίσωση, τα νιάτα πάντα θα σε παροτρύνουν να ονειρεύεσαι.