Με ποια αφορμή ξεκινήσατε να γράφετε ιστορίες που κατέληξαν να αποτελούν παιδικό βιβλίο;

Μεγαλώνοντας, διδάχτηκα από τα παιδιά μου το κυνήγι των ονείρων. Κυνηγώντας το όνειρό μου, βρέθηκα να κρατώ στα χέρια μου ένα δικό μου παιδικό παραμύθι.

“Η παχουλή βατραχίνα” είναι ένα παραμύθι σας που αγαπήθηκε πολύ από τους αναγνώστες. Δείχνει ότι η εξωτερική εμφάνιση δεν έχει καμιά σημασία μπροστά στην ομορφιά της ψυχής και υμνεί την απέραντη μητρική αγάπη.Μήπως η βατραχίνα Σοφία είναι και η ηρωίδα των παραμυθιών σας που αγαπήσατε περισσότερο;

Η παχουλή βατραχίνα υπήρξε η πρώτη μου ηρωίδα που είδε το φως της δημοσιότητας.Ήταν η αρχή μιας νέας ζωής για μένα. Γι’ αυτό το λόγο θα έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.Ως βιωματική ιστορία, βασίζεται σ ένα υπαρκτό πρόσωπο αλλά μετά από τόσες αναγνώσεις, έχει αποκτήσει τη δική της ξεχωριστή προσωπικότητα. Σαν νέο μέλος που προστέθηκε στην οικογένεια μας, πρέπει τώρα να βρει τη θέση της ανάμεσα μας με τα «θέλω» της και τις ανησυχίες της. Εμείς θα τη βοηθήσουμε με πολλή αγάπη.

’‘Ο Ντάργουιν ο μισός’’ είναι ένα λογοτεχνικό βιβλίο που αγγίζει και το μικρό αλλά και το μεγαλύτερο κοινό. Πόσο δύσκολο είναι να γράφεις ένα παιδικό βιβλίο σε σχέση με τα βιβλία για ενήλικες;

Το σημαντικό στη συγγραφή ενός βιβλίου για τους «μεγάλους» είναι να δημιουργήσεις την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να τους αποκόψεις από την πραγματικότητα τους και να τους βυθίσεις σ ένα κόσμο μυθοπλασίας. Αυτό απαιτεί περιγραφές, αναλύσεις συναισθημάτων και αλλαγές ρυθμού. Τα παιδιά χρειάζονται το ακριβώς αντίθετο. Διαθέτουν μεγάλη φαντασία και βουτάνε αμέσως σε διαφορετικούς κόσμους. Δεν έχουν όμως υπομονή και βρίσκουν τις λεπτομέρειες βαρετές. Πρέπει να τους κρατάς με κομμένη την ανάσα, με συχνή δράση και πολλές εκπλήξεις. Και στις δυο περιπτώσεις θεωρώ πως αυτό που μετράει ,είναι η αποφυγή επιτηδευμένης γλώσσας στην μεταφορά των μηνυμάτων. Μικροί και μεγάλοι μαθαίνουμε καλύτερα απ’ αυτό που βιώνουμε, παρά απ’ αυτά που μας παρουσιάζονται απλά, ως σωστά και λάθη.

Από που εμπνευστήκατε τα τόσο διασκεδαστικά ονόματα των ηρώων σας στην ιστορία του τελευταίου παραμυθιού σας “Το νου σας, καρχαρίες ,ερχόμαστε!”;

Τα έξι χελωνάκια στο «το νου σας, καρχαρίες, ερχόμαστε!», είναι οι μαθητές της πρώτης τάξης δημοτικού του μικρού μου γιου Ξενοφών. Αποφάσισα να ανακατέψω τα ονόματα τους για να δείξω το μεγάλο δέσιμο μεταξύ τους. Θέλησα έτσι να τονίσω τη δύναμη της ομάδας που δημιουργήθηκε με την βοήθεια του δασκάλου τους. Έγιναν μια γροθιά έτοιμη να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής και δεν παρέμειναν μια άθροιση μεμονωμένων δαχτύλων.

“Ο ταχυδρόμος δεν είναι για φάγωμα” είναι ένα υπέροχο παραμύθι που προτείνει στο μικρό αναγνώστη να πιστέψει στα ιδιαίτερα ταλέντα του και τις δυνατότητές του και να προσπαθήσει να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του. Εσείς ως γονιός προτείνετε κάτι ανάλογο στα παιδιά σας και αν ναι ,γιατί το κάνετε;

Το σημαντικό για μένα στη δημιουργία της προσωπικότητας των παιδιών μου, είναι να εξασκήσουν την κριτική τους σκέψη, να απολαμβάνουν την ελευθερία των επιλογών τους, αλλά και να είναι υπεύθυνα για τις συνέπειες των επιλογών αυτών. Είμαι περήφανος που τα παιδιά μου είναι συναισθηματικά και πνευματικά ανεξάρτητα απ’ τους γονείς τους. Εμείς είμαστε εδώ για να φυσάμε στα πανιά τους και όχι για να κρατάμε το πηδάλιο.

Πολλά βιβλία σας έχουν μεταφερθεί σε παιδικές θεατρικές σκηνές . Ποια είναι αυτά και για ποιο λόγο πιστεύετε πως επιλέγονται για παράσταση;

Όλα τα βιβλία μου έχουν μεταφερθεί σε παιδικές θεατρικές σκηνές. Νιώθω ιδιαίτερα τυχερός γιατί έχει μεταφερθεί σε σκηνή ενηλίκων, βιβλίο μου που ακόμα δεν έχει εκδοθεί. Αναφέρομαι στο «Βραδινό σκασιαρχείο» που το Δημοτικό Ωδείο του Βόλου, το ανέβασε στο Θέατρο της παλιάς ηλεκτρικής και το απογείωσε. «Ο ταχυδρόμος δεν είναι για φάγωμα» ανέβηκε στη σκηνή του ΕΕΕΕΚ Βόλου και με συγκίνησε ιδιαίτερα. «Ο Ντάργουιν ο μισός» ανέβηκε από δυο θεατρικές ομάδες στο Αίγιο και στην Κόρινθο και ενθουσίασε θεατές όλων των ηλικιών. «Το νου σας, καρχαρίες, ερχόμαστε!», ανέβηκε στο πολιτιστικό κέντρο Βόλου από το Ωδείο Φραντς Λιστ σε συνεργασία με το Μικτό εργαστήρι μουσικής ψυχοσυναισθηματικής ανάπτυξης και εξέπληξε με το περίσσιο ταλέντο των παιδιών και των δασκάλων μια κατάμεστη αίθουσα που χειροκροτούσε όρθια για πολλή ώρα. Το ίδιο παραμύθι αναδείχτηκε σε μια εναλλακτική παρουσίαση του Άξιον Εστί και του Σύγχρονου σχολείου, στο αμφιθέατρο στην Άλλη μεριά. Τα πλούσια κοστούμια και οι ξεχωριστές χορογραφίες, δώσανε μια νότα υπερπαραγωγής που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών για περίπου τρεις ώρες. Για την «παχουλή βατραχίνα», τα λόγια είναι περιττά. Ανέβηκαν δεκάδες θεατρικά στη Θεσσαλονίκη από παιδικούς σταθμούς και νηπιαγωγεία. Τα παιδιά και οι δάσκαλοι τους, αγκάλιασαν την βατραχίνα μου και σαν μεγάλοι ηθοποιοί ανέδειξαν την ιστορία της συγκινώντας μας όλους. Στο Βόλο η βατραχίνα είχε την τιμητική της στην αίθουσα εκδηλώσεων του Άξιον Εστί, όπου δοκιμάστηκαν νέες ψηφιακές τεχνολογίες για την αναπαράσταση της ιστορίας της. Επίσης στην τελετή λήξης του 4ου Νηπιαγωγείου Ν. Ιωνίας, επιλέχθηκε «η παχουλή βατραχίνα» για να κλείσει με έντονο συναίσθημα ένα κεφάλαιο στη ζωή των παιδιών και να ανοίξει ένα άλλο, αυτό του δημοτικού σχολείου. Θεωρώ πως τα βιβλία μου επιλέγονται γιατί οι ήρωες τους είναι φρέσκα πρόσωπα και ελκύουν τα παιδιά να τους υποδυθούν.

Πείτε μας κάτι για τον εκδότη σας και την εικονογράφο σας που αποτελούν μόνιμη επιλογή στη συγγραφική σας πορεία.

Όπως έχω πει πολλές φορές, πιστεύω πολύ στη δύναμη της ομάδας. Επειδή κάθε βιβλίο που παρουσιάζω στο κοινό, θέλω να έχει ένα ολοκληρωμένο και άρτιο αποτέλεσμα, επέλεξα συνεργάτες που εκτός από τη χημεία μεταξύ μας, έχουν την ίδια με μένα μανία με την τελειότητα. Έχουμε κοινές καλλιτεχνικές και πνευματικές αναζητήσεις κι έτσι ο καθένας προσθέτει τις ιδέες του για τη βελτίωση του συνόλου. Δίνουμε την ίδια σημασία στη λεπτομέρεια, πράγμα που ως γνωστόν, κάνει τη διαφορά.

Ποια άλλα σημαντικά ζητήματα σας έχουν απασχολήσει και θα θέλατε να τα θίξετε στο μέλλον μέσω το συγγραφικού σας έργου;

Το θέμα που θα ήθελα πολύ να εξερευνήσω σ ένα επόμενο έργο μου, είναι αυτό της αντιπαράθεσης της παράδοσης και των νέων τεχνολογιών. Ενώ το «κάθε νέο κι επικίνδυνο», με βρίσκει εντελώς αντίθετο, δεν είμαι καθόλου οπαδός του «κάθε καινούριο και καλύτερο». Αυτή η λεπτή ισορροπία μεταξύ του ένδοξου παρελθόντος και του λαμπρού μέλλοντος, θεωρώ πως είναι ένα από τα κλειδιά κάθε ισορροπημένης κοινωνίας όπως και κάθε ισορροπημένης προσωπικότητας.

Τα παιδικά παραμύθια αποτελούν εφόδιο για ένα καλύτερο αύριο. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός καλού παραμυθιού και ποια οφέλη μπορεί να αποκομίσει το παιδί από αυτό;

Για μένα το καλό παραμύθι είναι το μέσο για ένα ταξίδι σε μια άλλη διάσταση, που στο τέλος του πρέπει να σε επιστρέφει σ’ ένα σκαλοπάτι πιο πάνω απ’ αυτό που σε πήρε. Δεν υπάρχει καλό παραμύθι χωρίς στόματα ορθάνοιχτα, χωρίς λακκάκια χαράς στα μάγουλα, χωρίς καρδιές που χτυπάνε γρήγορα και χωρίς χεράκια που αγκαλιάζουν σφιχτά. Μία καλή ιστορία, είναι αυτή που δεν θες να τελειώσει. Ένα καλό παραμύθι, είναι αυτό που σε σπρώχνει να το συνεχίσεις εσύ σαν ακροατής.

Που μπορούμε να βρούμε τα βιβλία σας και πως μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί σας;

 Τα βιβλία μου βρίσκονται σε όλα τα βιβλιοπωλεία του Βόλου καθώς και στο SEVENSPOT της Κ. Καρτάλη. Σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία σε όλη την Ελλάδα, στα καταστήματα IANOS και PUBLIC καθώς και μέσω της ιστοσελίδας μου www.stefanospapadopoulos.gr Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου στο facebook Στέφανος Παπαδόπουλος αλλά και με μήνυμα στην παραπάνω ιστοσελίδα.

Θα θέλατε να στείλετε ένα μήνυμα στους επισκέπτες του blog Θεματοφύλακες Βιβλίων που θα διαβάσουν τη συνέντευξή σας;

Το να γράφεις ή απλώς να διαβάζεις παιδικά παραμύθια προσφέρει πραγματικά όμορφες εμπειρίες. Η πιο πλούσια, η πιο συγκινητική είναι να διηγείσαι τα παραμύθια στα παιδιά. Είτε τα επινοούμε εμείς είτε είναι υπαρκτά και γραμμένα, είτε σε πολλά παιδιά ,είτε σε ένα μόνο, η χημεία που δημιουργείται μεταξύ του αφηγητή και του κάθε παιδιού είναι μοναδική. Κανένα παιδί, για να μην πω και κανένας μεγάλος, δεν θα έπρεπε να πηγαίνει για ύπνο χωρίς παραμύθι. Ομορφαίνουν τα όνειρά μας, εμπλουτίζουν την ψυχή μας και κυρίως ωθούν τις καρδιές μας ν’ ακουμπήσουν η μία την άλλη.

Δώρα Πέρπερα

Φιλόλογος/κριτικός λογοτεχνίας,

Για τους Θεματοφύλακες Βιβλίων

http://thematofylakes10.blogspot.gr/2016/08/blog-post_48.html