Καθώς  ο καιρός  άρχισε πια  να χαλάει και  το καλοκαιράκι  αποτελεί σιγά σιγά μια  υπέροχη ανάμνηση ,εμείς  ψάχνουμε για έμπνευση. Και το ποίημα της Κικής Δημουλά «Οι αποδημητικές ‘’καλημέρες’’» αποτελεί την καλύτερη συντροφιά για την πρώτη ημέρα που το Φθινόπωρο αρχίζει να κάνει διστακτικά την εμφάνισή του .

« Άρχισε ψύχρα. Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας».

Ρίξτε στην πλάτη σας ένα ρούχο και υποδεχθείτε το φθινόπωρο, την εποχή των αλλαγών ,των νέων αποφάσεων ,την εποχή με τα ωραιότερα χρώματα ,με τη μυρωδιά των κιτρινισμένων φύλλων ,του βρεγμένου χώματος, του ζεστού, αχνιστού ροφήματος με βανίλια και κανέλα .Υποδεχθείτε το χωρίς κανένα ίχνος μελαγχολίας αλλά με αισιοδοξία μέσα από την ομορφιά της τέχνης .

«Οι αποδημητικές ‘’καλημέρες’’» ,Κική Δημουλά

Άρχισε ψύχρα.

Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.

Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη

ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορροή.

Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν.

Ζέστες, η διάθεση για φως,

λόγια, πουλιά,

πλαστογραφία ζωής.

Γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ τα φεγγάρια,

πολλοί διάττοντες έρωτες

ήρθαν στον κόσμο τον περασμένο μήνα.

Τώρα η γνωστή ψύχρα

κι όλα να φεύγουν.

Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.

Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια

η μία ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη

με λύπη αυτοδίδακτη.

Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση

κι από τις καλημέρες σου.

Τα παράθυρα ενδίδουν.

Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,

άλλοι λεν ως την άνοιξη,

άλλοι φοβούνται διά βίου.

Κι εσύ τι κάθεσαι;

Καιρός να μπεις κι εσύ στα αλλαγμένα.

Να γίνεις ό,τι αναρωτιόμουν πέρυσι:

«ποιος ξέρει τ᾿ άλλο μου φθινόπωρο;».

Καιρὸς να γίνεις «τ᾿ άλλο μου φθινόπωρο».

Άρχισε ψύχρα.

Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας.

(Από τη συλλογή «Το λίγο του κόσμου», 1971 –συγκεντρωτική έκδοση «Κική Δημουλά, Ποιήματα», εκδ. Ίκαρος, 1998)