Γράφει η Δωροθέα Πέρπερα , Φιλόλογος, Υπεύθυνη του “ΔΗΜΗΤΡΑ kids”

Περί δικαιοσύνης ο λόγος , προσωπικής και κοινωνικής. Δεν υπάρχει! Κι εσύ κι εγώ ενώ το βλέπουμε καθημερινά γύρω μας ,επιμένουμε να ζούμε στον ονειρικό και ιδανικό μας κόσμο και  την ψάχνουμε απελπισμένα ,την αναζητούμε συνεχώς χωρίς βεβαίως να έχουμε  κανένα αποτέλεσμα .Αυτό ,όμως, μας κάνει και να οπισθοδρομούμε ή τουλάχιστον να  μένουμε παθητικοί κι ανενεργοί στη ζωή μας. Την άδικη βεβαίως ζωή μας …και να θεωρούμε  τον εαυτό μας λιγότερο σημαντικό από αυτούς που μας φέρονται άδικα , αγανακτούμε για την έλλειψή της και  αφηνόμαστε να ενοχληθούμε με τις άδικες συμπεριφορές στο πρόσωπό μας ,οι οποίες πρέπει να αντιληφθούμε κάποια στιγμή πως δεν έχουν καμία σχέση με τη δική μας πραγματική αξία. Τα συναισθήματα της  ευτυχίας και  της  δυστυχίας  δεν έχουν καμία σχέση με την έλλειψη δικαιοσύνης γύρω μας ,άρα μπορούμε να επιλέξουμε εμείς, αν θα είμαστε ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι με το να αναγνωρίσουμε  την προσωπική μας αξία και να θέσουμε τους δικούς μας στόχους.

Που είναι η δικαιοσύνη ;Πουθενά! Ο κόσμος δεν συγκροτήθηκε με δίκαιο τρόπο. Στη φύση το μεγάλο ζώο τρώει το μικρό, για να επιβιώσει και παρατηρούμε να ταλανίζουν τον κόσμο μας άδικα φυσικά φαινόμενα : πλημμύρες ,σεισμούς, παλιρροιακά κύματα, ξηρασίες, κατολισθήσεις… Ενώ οι πολιτικοί δεσμεύονται προεκλογικά για ισότητα και δικαιοσύνη για όλους ,για αιώνες επικρατούν η φτώχεια, οι πόλεμοι, η πορνεία, τα ναρκωτικά, η εκμετάλλευση, το έγκλημα… Το δικονομικό σύστημα υπόσχεται δικαιοσύνη ,όμως, τα άτομα με χρήματα και επιρροή εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται με επιεικείς κανονισμούς και  τα συμφέροντα των ισχυρών πάντα εξυπηρετούνται.

Εμείς επιμένουμε ,όμως, να αιτούμαστε δικαιοσύνη .Παραπονιόμαστε γιατί οι άλλοι κερδίζουν περισσότερα λεφτά κάνοντας την ίδια δουλειά ή λιγότερη από μας ˙ γιατί εμείς δεν ξεφεύγουμε ποτέ από το νόμο ,ενώ οι άλλοι καταφέρνουν και τον παραβιάζουν ˙ γιατί εμείς στη σχέσεις μας  έχουμε μεγαλύτερη κατανόηση ,δείχνουμε διάθεση για διάλογο, είμαστε συνεπείς και δοτικοί ,ενώ οι φίλοι μας ,οι γονείς μας ενδεχομένως ή κι ο σύντροφός μας δεν μας συμπεριφέρονται με τον ανάλογο τρόπο ˙ γιατί το δικό μας παιδί δεν έχει τις δεξιότητες, το μυαλό ή την τύχη ενός άλλου παιδιού. Αγώνας ,λοιπόν, καθημερινός για τη δικαιοσύνη με συγκρίσεις, με  ενοχές και με αυτομαστιγώματα που οδηγούν εμάς και τους δίπλα μας σε μια αίσθηση ηττοπάθειας κι ασημαντότητας.

Ας επιλέξουμε να είμαστε ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι .Αυτό δεν έχει σχέση με την αδικία που βλέπουμε γύρω μας. Θέλουμε να αντιδράσουμε γι’ αυτή ;Επιθυμούμε να πράξουμε κάτι ;Αποφασίσαμε να ενεργήσουμε ,να προσπαθήσουμε να την καταπολεμήσουμε ;Ας το κάνουμε! Φτάνει να συνειδητοποιήσουμε πως αδικία  υπάρχει και δεν πρέπει λόγω αυτής  να παρασυρθούμε σε μια συναισθηματική ακινητοποίηση.

Ας πάψουμε, λοιπόν, να χρησιμοποιούμε τους άλλους ως βαρόμετρο της δικής μας ευτυχίας. Ας αντικαταστήσουμε  τη φράση  “Δεν είναι δίκαιο” με τη φράση “Θα προτιμούσα”. Ας πάψουμε να  εστιαζόμαστε στη διαφορετική από μας συμπεριφορά των άλλων ,να οργιζόμαστε με το τι κάνουν λιγότερο ή περισσότερο από μας οι άλλοι, να ενοχλούμαστε για το πώς μας συμπεριφέρονται ,για το αν μας εγκρίνουν, για το πότε θα μας επιβραβεύσουν. Οφείλουμε να θέσουμε τους στόχους της δικής μας ζωής  με βάση τις δικές μας δεξιότητες κι ανεξάρτητα από το τι κάνουν οι άλλοι.

Δεν είναι η αδικία που μετρά στη ζωή , δεν έχει βαρύτητα  το πόσο άδικα μας συμπεριφέρονται οι άλλοι ,αυτό που μετρά είναι το τι κάνουμε  εμείς γι’ αυτό και πόση αυτοεκτίμηση έχουμε. Αντί να ζούμε, λοιπόν, αδρανοποιημένοι περιμένοντας να γίνει ο κόσμος κάτι άλλο από αυτό που είναι ,ας αποδεχτούμε  την πραγματικότητα της ζωής γύρω μας .Κι αν δεν την εγκρίνουμε ,τότε ας  γίνουμε εμείς ο  φορέας της αλλαγής κι όχι το υπόδειγμα ανεκτικότητας .Εμείς ας δείξουμε το δρόμο. Οι άλλοι είναι  διαφορετικοί κι όσο κι αν θυμώνουμε  μαζί τους ,δεν πρόκειται πιθανόν  να αλλάξουν ,ούτε  θα πραγματοποιήσουν  οι άλλοι τους δικούς μας στόχους και τα δικά μας όνειρα, γιατί έχουν τα δικά τους . Ας μην εστιάζουμε  στη μυθοπλασία των “ιδανικών”  ζωών των άλλων ανθρώπων ,ας απαλλαγούμε από την ανάγκη να παραπονιόμαστε  για την αδικία κι ας επικεντρωθούμε στις δικές μας πράξεις ,τις πράξεις ζωής που προσεγγίζουν τους δικούς μας στόχους ζωής.