Αποσπάσματα  από τη σειρά βιβλίων «Ταξιδεύοντας», εκδ. Καζαντζάκης:

Απόσπασμα 1:

«Το Ταξίδι είναι ένα συναρπαστικό κυνήγι, και βγαίνεις έξω και δε μπορείς να ξέρεις τι πουλί θα σου λάχει. Το Ταξίδι είναι σαν το κρασί, και πίνεις και δε μπορείς να μαντέψεις τι οράματα θα κατεβούν στο κεφάλι σου. Σίγουρα, ταξιδεύοντας, βρίσκεις πάντα ό,τι μέσα σου έχεις. Χωρίς να το θες, από τις αναρίθμητες εντυπώσεις που πλημμυρίζουν τα μάτια σου κάνεις επιλογές και διαλέγεις ό,τι περισσότερο ανταποκρίνεται στις ανάγκες ή στις περιέργειες της ψυχής σου. “Αντικειμενική” αλήθεια υπάρχει μονάχα στους φωτογραφικούς θαλάμους, στις ψυχές που βλέπουν κρύα, χωρίς συγκίνηση, δηλαδή χωρίς βαθιά επαφή, τον κόσμο. Όσοι πονούν κι αγαπούν συνεργάζονται με μυστική επικοινωνία με το τοπίο που βλέπουν, με τους ανθρώπους που σμίγουν και με τα γεγονότα που διαλέγουν. Γι’ αυτό κάθε άρτιος Ταξιδευτής δημιουργεί πάντα τη χώρα όπου ταξιδεύει».

Απόσπασμα 2:

«Να γυρίζεις τη γης, να βλέπεις – να βλέπεις-  και να μην χορταίνεις- καινούργια χώματα και θάλασσες κι ανθρώπους  και ιδέες, και να τα βλέπεις όλα για πρώτη φορά,  να τα βλέπεις όλα σα για τελευταία φορά, με μακρόσερτη ματιά,  κι έπειτα να σφλανάς τα βλέφαρα και να νιώθεις τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα σου ήσυχα, τρικυμιστά, όπως θέλουν, ωσότου  να τα περάσει  από την ψιλή κρισάρα του ο καιρός,να κατασταλάξει το ξαθέρι απ’ όλες τις χαρές και τις πίκρες σου – τούτη η αλχημεία της καρδιάς, είναι, θαρρώ μια μεγάλη, αντάξια του ανθρώπου ηδονή».

Τα ταξίδια αποτελούν για τον κρητικό συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη σημαντικό εφαλτήριο για τη μετέπειτα λογοτεχνική του διαδρομή. Ήταν ένας ακούραστος ταξιδιώτης. Για ποιούς λόγους; Τι αναζητούσε ακριβώς μέσα στις πολλαπλές του περιηγήσεις; Στο τελευταίο του βιβλίο  “Αναφορά στον Γκρέκο” ,καταγράφει την πνευματική του αναζήτηση με αυτά τα λόγια:« Όλα μου τα ταξίδια είχαν γίνει μια μονάχα κόκκινη γραμμή που ξεκίναγε από τον άνθρωπο για να φτάσει στο Θεό».