Νομίζω ότι από τις χειρότερες εμπειρίες του να είσαι γονιός είναι οι στιγμές που τα αγγελούδια σου δεν σε ακούνε καθόλου, σε αγνοούν ή κάνουν ακριβώς το αντίθετο από ό,τι έχεις πει ή ζητήσει.

Είναι οι στιγμές που σε βγάζουν από τα ρούχα σου, στιγμές που φτάνεις στα όριά σου και αισθάνεσαι αβοήθητος. Αν, μάλιστα, όλα αυτά συμβαίνουν σε δημόσιο χώρο όπου υπάρχουν μάρτυρες, τότε νιώθεις δακτυλοδεικτούμενος, ως υποψήφιος χειρότερος γονιός που δεν μπορεί να «κάνει καλά» το παιδί του.

Αγαπητοί μου, συμβαίνει σε όλους και μην πιστέψετε κανέναν για το αντίθετο. Καταρχάς, θυμάστε; Τα ίδια κάναμε και εμείς.

1. Αποφύγετε να δίνετε εντολές και συνεχώς απαγορεύσεις. Και ποιος δεν επαναστατεί σε συνεχείς εντολές και «μη». Αντί για αυτό, δηλώστε τα γεγονότα. Αντί να τους λέτε συνέχεια να μαζέψουν τα παιχνίδια τους ή να φωνάζετε να τακτοποιήσουν, πείτε τους ότι τα αυτοκινητάκια, για να μπορούν να τα βρουν και αύριο που θα θέλουν να παίξουν, πρέπει να μπουν στη θέση τους. Στα πλαίσια της ανάπτυξής τους είναι και η εξάσκηση της ελεύθερης βούλησης και της προσωπικότητά τους. Για αυτό και δεν ακούνε ή κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που τους λέτε. Γιατί είναι ελεύθερα, αυτόβουλα πλάσματα.
2. Προσφέρετέ τους επιλογές. Κάντε τα να πιστέψουν ότι αυτά έχουν τον τελευταίο λόγο και παίρνουν τις αποφάσεις. Δεν πρόκειται να αισθανθούν άσχημα επειδή δεν είναι «καλά παιδιά», αντιθέτως πεισμώνουν περισσότερο και προσπαθούν να επιβεβαιώσουν ότι είναι επαναστάτες χωρίς αιτία. Οι απειλές, οι φωνές και οι τιμωρίες συνήθως δεν έχουν αποτέλεσμα. Όταν όμως αισθανθούν ότι συμμετέχουν στην απόφαση, αισθάνονται μέρος της λύσης.
   

3. Αναγνωρίστε τα συναισθήματά τους. Σε κανέναν δεν αρέσει να μην του αναγνωρίζουν τα συναισθήματά του ή να μην τα αποδέχονται. Όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά για ένα παιδί. Είναι φυσικό να αισθάνεται θυμό, φόβο, χαρά, ζήλεια, αναστάτωση. Και πρέπει να μάθει, από εμάς πρώτα, ότι τα συναισθήματα δεν τα καταπιέζουμε, αλλά τα αντιμετωπίζουμε. Είναι όλα φυσιολογικά και δικά μας. Δεν ωφελεί να προσπαθούμε να κρύψουμε τα συναισθήματά τους ή να τα χωρίσουμε σε αποδεκτά και μη αποδεκτά. Το να λέμε σε ένα παιδί να μην κλαίει, είναι σαν να του λέμε ότι τα συναισθήματά του δεν μετράνε. Πολύ συχνά τα παιδιά αντιδρούν έτσι γιατί δεν μπορούν να χειριστούν ή να εκφράσουν με λόγια τα συναισθήματά τους.
   

4. Πείτε τους ξεκάθαρα τι θέλετε και τι περιμένετε από αυτά. Μη θεωρείτε δεδομένο ότι καταλαβαίνουν τι θέλετε και τι περιμένετε από αυτά. Δηλώνετε ξεκάθαρα τις προθέσεις και τα σχέδια σας από πριν. «Όταν τελειώσεις το φαγητό και μέχρι να μαζέψω το τραπέζι, θα δεις λίγο τηλεόραση και θα πάμε να ξαπλώσουμε».

 Τελικά δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Σίγουρα το κάθε παιδί και η κάθε οικογένεια έχει το δικό της. Προσπαθήστε να μην αισθάνεστε τύψεις ή ενοχές και μην κατηγορείτε τον εαυτό σας.

Πηγή:http://www.tsemperlidou.gr

Φωτό από: roobla.com