Κάθε παιδί μεγαλώνοντας με ποικίλους τρόπους ζητάει, παρακαλάει, φωνάζει ή ουρλιάζει: «Άσε με να κάνω τα δικά μου λάθη».

Ο γονιός έχοντας τη γνώση και την εμπειρία προσπαθεί να το προστατεύσει, να μη πληγωθεί, να μην απογοητευθεί, να μην προδοθεί… να ζήσει μια όσο το δυνατόν πιο εύκολη και όμορφη ζωή. Κι αυτό ιδανικά θα ήταν το ζητούμενο για όλους μας… όμως, υπάρχει τρόπος να μάθουμε μόνο με βάση τις υποδείξεις των άλλων, μόνο ακολουθώντας συμβουλές και πόσο σίγουρος μπορεί να είναι ο γονιός ότι οι συμβουλές που δίνει αφορούν την προσωπικότητα και καλύπτουν τις ανάγκες του παιδιού και δεν πηγάζουν από δικές του ανάγκες, ανασφάλειες ή φόβους;

Πόσο εφικτό είναι να μάθουμε μέσα από τις υποδείξεις των άλλων, όσο κι αν μας αγαπάς ο Άλλος, όσο κι αν θέλει μόνο το καλό μας;

Πόσο μπορούμε να αποκτήσουμε εμπειρία χωρίς να δοκιμάσουμε, χωρίς να βιώσουμε, χωρίς να αποτύχουμε, χωρίς να πληγωθούμε;

Σε καμία περίπτωση δεν είναι το ζητούμενο οι απογοητεύσεις, οι στεναχώριες, οι πληγές και οι αποτυχίες, όμως, είναι ο μόνος τρόπος για να αναζητήσουμε αυτά που στον καθένα μας ταιριάζουν καλύτερα…

Ως παιδιά ζητάμε:

«Άσε με να κάνω τα δικά μου λάθη».

Από τους γονείς που και οι ίδιοι, ως παιδιά, την ίδια απαίτηση είχαν από τους δικούς τους γονείς και το πιο πιθανό είναι να βρήκαν τρόπους να το διεκδίκησαν και να το κατάφεραν. Και αφού το κατάφεραν νιώθουν πολύ δυνατοί για να προστατεύσουν τα παιδιά τους.

Τα παιδιά, όμως, πως θα μπορέσουν να αποδείξουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν; Πώς θα γνωρίσουν τον εαυτό τους; Πώς θα μάθουν; Πώς θα αναπτυχθούν;

Η μάθηση για τη ζωή, η γνώση για τον εαυτό είναι κυρίως βιωματική. Πώς θα μπορέσουν, λοιπόν, τα παιδιά να μάθουν χωρίς να δοκιμάσουν, χωρίς να πειραματιστούν;

Και αυτό δε σημαίνει πως οι γονείς είναι αδιάφοροι ή θα πρέπει να είναι αδιάφοροι. Οι γονείς μπορούν να είναι υποστηρικτικοί συνοδοιπόροι σε αυτή την πορεία, να είναι κοντά στο παιδί με διακριτικό και σταθερό τρόπο, ενθαρρύνοντάς το ή στηρίζοντάς το στις επιλογές του, συζητώντας τις εναλλακτικές που υπάρχουν… χωρίς επικρίσεις, χωρίς αποδοκιμασίες, αποφεύγοντας να του υπενθυμίζουν «εγώ σου τα έλεγα», «ας με άκουγες», «πάλι βλακείες κάνεις», «ποτέ δεν θα πάρεις μια σωστή απόφαση».

Με μια διακριτική παρουσία δίπλα στο παιδί, ο γονιός επιτρέπει στο παιδί να αναπτύξει την προσωπικότητά του, να δοκιμάσει και να φτιάξει τα δικά του όρια, να δομήσει τη δική του ταυτότητα.

Πηγή:http://papadopsixologos.blogspot.gr